Historia wsi

Sulistrowiczki (50.8456°N 16.7294°E)

Wieś założona w pierwszej połowie XVIII wieku. W okresie gdy Śląskiem władali Habsburgowie i był on częścią Czech, wieś nosiła nazwę Kleine Sieberwitz. Po zajęciu ziem przez Prusy w 1742 nazwę wsi zamieniono na Klein Silsterwitz.

Podział administracyjny uwzględniający wszystkie historyczne nazwy Sulistrowiczek przedstawia poniższy schemat (źródło: http://gov.genealogy.net):

W 1747 we wsi został wybudowany okazały dwór. Dwór rozpościerał sie na terenie gdzie dziś znajduje się Park Wenecki. Zabudowania dworu niestety nie przetrwały do czasów nam współczesnych.

W okresie do wybuchu II wojny światowej (1939) wieś przeżywała swój dynamiczny rozwój. Dzięki swojemu niepowtarzalnemu położeniu w dolinie między Wzgórzami Oleszańskimi, Radunią i Górą Ślężą Sulistrowiczki przekształciły się w tym czasie w aktywne centrum turystyczne, w którym funkcjonowały:

W 1914, na miejscu starego dworu, został założony najciekawszy i najbardziej spektakularny element wsi – Park, zwany Weneckim. Założycielem parku był urodzony we Wrocławiu doktor Erich Bohn. Doktor Bohn był niewątpliwie pod urokiem Sulistrowiczek. Na początku XX kupił wieś i zlecił postawienie sanatorium dla dzieci chorych na gruźlicę oraz osób pragnących odpocząć od wielkomiejskiego zgiełku. Tereny sąsiadujące z sanatorium, o powierzchni ok 8 ha, zostały zagospodarowane na park. Park, ze względu na zastosowanie w nim licznych dzieł wodnych – stawów i kaskad, nazwano Wenecją. Po zakończeniu wojny przez lata park nie był należycie konserwowany i ulegał stopniowemu zniszczeniu. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie niektóre elementy dawnej świetności parku.

W okresie reżimu hitlerowskiego, w latach 1937–1945 miejscowość zmieniła nazwę na Silingtal. W tym czasie budynek sanatorium doktora Bohna został przejęty przez rząd i przekształcony na agencję dobroczynną: Narodowosocjalistyczna Ludowa Opieka Społeczna NSV. Agencja była przykrywką dla tzw. projektu “Lebensborn” czyli “produkcji Aryjczyków” a nieistniejący już pawilon (zostały po nim już tylko betonowe fundamenty przy tzw. studni św. Świerada) gościł członków Hitlerjugend.

Po II wojnie światowej wieś została nazwana Sinostrowicami Małymi, a w 1947 roku Sulistrowiczkami i nazwa obowiązuje po dzień dzisiejszy.

W 1958 roku na terenie łąk, otulających Sulistrowiczki od strony południowej, założono rezerwat o nazwie „Łąka Sulistrowicka”. Teren o powierzchni 27 ha, chroni 237 gatunków roślin i jest jednym z najcenniejszych rezerwatów florystycznych na Dolnym Śląsku.

Od lat 70. XX wieku datuje się dynamiczny rozwój wsi. Sulistrowiczki stały się miejscowością wypoczynkową. Znaczną część wsi rozparcelowano pomiędzy małe działki (300 – 500 m2), na których postawiono liczne domki letniskowe, z których do dziś korzystają mieszkańcy pobliskiego Wrocławia.

W roku 1992 rozpoczęła się budowa drewnianego kościółka Matki Boskiej Dobre Rady. Budowa trwała do roku 2020, jednak pierwsza Msza odbyła się w już w roku 1995.

Na skraju łąki, na wschód od Potoku Sulistrowickiego znajduje się studnia św. Świerada, zwana też Źródłem Życia – ocembrowane źródło wody, chętnie pobierane do picia. Napis na drewnianej tabliczce, zawieszonej na studni w roku 2004 głosi: “Studnia Św. Świerada- Święty Świerad pierwszy polski lekarz 950-1035”, “Św. Andrzej Świerad – 935-1035, jednoczyciel narodów, sławny lekarz. Jego dewiza: nie bądź prostakiem ani gnuśnym”. Obok źródła, w 1999 roku, postawiono figurkę Madonny.

We wsi ma swój początek ścieżka dydaktyczna, prowadząca przez Łąkę Sulistrowicką do Raduni i dalej do Przełęczy Tąpadła.  

Na północnym stoku Raduni znajdował się kiedyś 500-metrowy orczykowy stok narciarski.

Zapraszamy do osobistego zapoznania się z opisanymi miejscami i dotknięcia historii Sulistrowiczek!